Krullenbol

Krullenbol

De beste ex-Spartaan die ooit voor PSV speelde, was Jan van Beveren. De brutaalste René van der Gijp en degene met de hoogste aaibaarheidsfactor wellicht Michel Valke. En dat kwam allemaal door zijn krullen. 

Krullenbol Valke kwam in 1979 van Sparta over naar PSV. Velen hadden in hem de opvolger gezien van Willem van Hanegem, maar Michel koos voor PSV, niet voor Feyenoord. Bij PSV werd verwacht dat hij in de voetsporen zou treden van Willy van der Kuijlen als spil van het nieuwe PSV, om wie alles zou gaan draaien. Willy begon namelijk op leeftijd te geraken. Hij kon nog alles uit stand: schieten, passen en scoren, maar in voetbal moet er ook gelopen worden, en dat begon lastiger te worden voor Mr. PSV.

Lopen kon Michel als de beste. Hij was een kilometervreter, een box-to-box speler, en het verbaast me niets dat hij zich in zijn nadagen zou gaan toeleggen op het lopen van marathons. Als voetballer was hij een begaafde technicus met een goed spelinzicht, maar zijn grote belofte zou hij nooit inlossen. Hij zou altijd in de schaduw blijven van zijn grote voorbeelden, Willem & Willy. Zijn passes waren krom, maar niet zo precies als die van Willem, zijn schoten hard, maar niet zo raak als die van Willy.

Michel was een gevoelige jongen en bij PSV kreeg hij te maken met Thijs Libregts, wiens cynische houding een verlammende invloed had op zijn spel. Onder Libregts raakte hij zelfs op de reservebank, een ware vernedering voor een jonge speler met zijn talent. Gek genoeg werd hij in die periode opgeroepen voor Oranje: de toenmalige bondscoach, Kees Rijvers, had een zwak voor hem. Op de bank bij je club, in de basis bij Oranje. Dat kunnen weinig spelers hem navertellen.

Ik was een fan van deze Krullenbol, maar hij had een vervelende gewoonte waarmee hij zelfs zijn grootste fans - dus ook mij - tot wanhoop wist te drijven: de gewoonte om in het verkeerde doel te scoren. Nadat hij bij PSV op de reservebank terecht was gekomen, werd hij uitgeleend aan Feyenoord, en prompt scoorde hij in De Kuip tegen zijn eigen werkgever, PSV. We waren er niet blij mee. Michel kwam zestien keer uit voor Oranje, en scoorde als international één keer: in de voor Oranje belangrijke uitwedstrijd tegen Oostenrijk, op 14 november 1984, scoorde hij het enige doelpunt ... in eigen doel. Dit eigen doelpunt zou hem zijn carrière lang achtervolgen.

(tekst loopt door onder de afbeelding)

Valke kampioen met PSV. Tweede van rechts: Gijp

Na de huurperiode bij Feyenoord keerde Valke terug bij PSV en zou er twee keer kampioen worden, in 1986 en 1987, maar zijn basisplaats kwam opnieuw in het gedrang, en daarom verliet hij PSV opnieuw, nu definitief. Na een korte periode bij Olympique Lyon bouwde hij zijn carrière af bij Sparta, zijn oude liefde, en Dordrecht '19. Daar werd vastgesteld dat hij slechts één nier had. De periode in Lyon leverde hem het nodige geld op, maar weinig roem, eer of geluk. Over die periode schreef hij nog een boek:

"Een Frank rijker, maar nooit een Fransman."

Het boek heb ik indertijd gelezen, maar ik herinner me nauwelijks iets van de inhoud. Ik herinner nog wel de persconferentie naar aanleiding van de publicatie van het boek. Die publicatie volgde kort op de SLM-ramp in 1989 nabij Zanderij, Suriname, waarbij 9 bemanningsleden en 167 passagiers om het leven kwamen, onder wie 15 leden van het zogenaamde Kleurrijk Elftal. Valke bracht de ramp tijdens de presentatie ter sprake. Ik herinner me dat hij tranen in zijn ogen had. Hij is een gevoelige jongen.