Krullenbol
De beste ex-Spartaan die ooit voor PSV speelde, was Jan van
Beveren. De brutaalste René van der Gijp en degene met de hoogste aaibaarheidsfactor wellicht Michel Valke. En dat kwam allemaal door zijn krullen.
Krullenbol Valke kwam in 1979 van Sparta over naar PSV. Velen
hadden in hem de opvolger gezien van Willem van Hanegem, maar Michel koos voor
PSV, niet voor Feyenoord. Bij PSV werd verwacht dat hij in de voetsporen zou
treden van Willy van der Kuijlen als spil van het nieuwe PSV, om wie alles zou gaan draaien. Willy begon
namelijk op leeftijd te geraken. Hij kon nog alles uit stand: schieten, passen
en scoren, maar in voetbal moet er ook gelopen worden, en dat begon lastiger te
worden voor Mr. PSV.
Lopen kon Michel als de beste. Hij was een kilometervreter,
een box-to-box speler, en het verbaast me niets dat hij zich in zijn nadagen zou
gaan toeleggen op het lopen van marathons. Als voetballer was hij een begaafde
technicus met een goed spelinzicht, maar zijn grote belofte zou hij
nooit inlossen. Hij zou altijd in de schaduw blijven van zijn grote voorbeelden, Willem & Willy. Zijn passes waren krom, maar niet zo precies als die van
Willem, zijn schoten hard, maar niet zo raak als die van Willy.
Michel was een gevoelige jongen en bij PSV kreeg hij te
maken met Thijs Libregts, wiens cynische houding een verlammende invloed had op
zijn spel. Onder Libregts raakte hij zelfs op de reservebank, een ware vernedering
voor een jonge speler met zijn talent. Gek genoeg werd hij in die periode
opgeroepen voor Oranje: de toenmalige bondscoach, Kees Rijvers, had een zwak
voor hem. Op de bank bij je club, in de basis bij Oranje. Dat kunnen weinig spelers hem navertellen.
Ik was een fan van deze Krullenbol, maar hij had een
vervelende gewoonte waarmee hij zelfs zijn grootste fans - dus ook mij - tot
wanhoop wist te drijven: de gewoonte om in het verkeerde doel te scoren. Nadat
hij bij PSV op de reservebank terecht was gekomen, werd hij uitgeleend aan
Feyenoord, en prompt scoorde hij in De Kuip tegen zijn eigen werkgever, PSV. We
waren er niet blij mee. Michel kwam zestien keer uit voor Oranje, en scoorde
als international één keer: in de voor Oranje belangrijke uitwedstrijd tegen
Oostenrijk, op 14 november 1984, scoorde hij het enige doelpunt ... in eigen
doel. Dit eigen doelpunt zou hem zijn carrière lang achtervolgen.
(tekst loopt door onder de afbeelding)
 |
| Valke kampioen met PSV. Tweede van rechts: Gijp |
Na de huurperiode bij Feyenoord keerde Valke terug bij PSV
en zou er twee keer kampioen worden, in 1986 en 1987, maar zijn basisplaats
kwam opnieuw in het gedrang, en daarom verliet hij PSV opnieuw, nu definitief.
Na een korte periode bij Olympique Lyon bouwde hij zijn carrière af bij Sparta,
zijn oude liefde, en Dordrecht '19. Daar werd vastgesteld dat hij slechts
één nier had. De periode in Lyon leverde hem het nodige geld op, maar weinig
roem, eer of geluk. Over die periode schreef hij nog een boek:
"Een Frank rijker, maar nooit een Fransman."
Het boek heb ik
indertijd gelezen, maar ik herinner me nauwelijks iets van de inhoud. Ik
herinner nog wel de persconferentie naar aanleiding van de publicatie van het
boek. Die publicatie volgde kort op de SLM-ramp in 1989 nabij Zanderij,
Suriname, waarbij 9 bemanningsleden en 167 passagiers om het leven kwamen,
onder wie 15 leden van het zogenaamde Kleurrijk Elftal. Valke bracht de ramp
tijdens de presentatie ter sprake. Ik herinner me dat hij tranen in zijn ogen
had. Hij is een gevoelige jongen.
