Het Kampioenschap van '63

Het Kampioenschap van '63

De landstitel van 1963 was de eerste van PSV in het betaalde voetbal (en zou tot 1975 de enige blijven). De jaargang '62-'63 is er een vol verrassingen, met wisselende kansen voor de verschillende titelkandidaten. Titelverdediger Feyenoord speelt Europees en ondervindt daarvan de weerslag. Ajax is topfavoriet, maar presteert wisselvallig en halverwege staat Sparta verrassend bovenaan. De competitie ligt bijna drie volle maanden stil in verband met de strenge winter. Nederland is dan volledig in de ban van de ijspret en niemand denkt aan voetbal. Reinier Paping wordt onsterfelijk als winnaar van de zwaarste Elfstedentocht aller tijden, die wordt geteisterd door zware sneeuwstormen en een gemiddelde temperatuur van -9 °C. Als in het voorjaar de competitie wordt hervat, kent Sparta een terugval, maar de ploeg uit Spangen lijkt zich op tijd te herstellen, en staat op vijf wedstrijden van het einde nog steeds op kop:

Sparta                   25-35

PSV                        25-33

Ajax                       25-31

Maar dan verliest Sparta drie keer op rij en wordt door zowel PSV als Ajax gepasseerd.  Beide ploegen ontmoeten elkaar op de voorlaatste speeldag in Eindhoven in een rechtstreeks duel voor de titel. De situatie is dan als volgt:

PSV                        28-38

Ajax                       28-37

Sparta                   28-35

# De beslissende wedstrijd

Zoals ik in een eerdere bijdrage liet weten, woonde ik tijdens deze jaargang voor het eerst een thuiswedstrijd van PSV bij, op de jongensrang. Die wedstrijd, tegen Fortuna '54, vond plaats op zaterdagavond 1 juni 1963. De wedstrijd tegen Ajax, vond negen dagen later plaats, maar ik kon die helaas niet bijwonen. Mijn vader was bang voor de drukte en de warmte. De eerste maanden van 1963 waren stervenskoud, maar het voorjaar liepen de temperaturen snel op en op die 9de juni was het snikheet. Terwijl mijn vader de wedstrijd via de radio volgde, speelde ik achter het huis de belangrijkste momenten in mijn eentje na. Die gewoonte had ik namelijk: als mijn vader vertelde dat er een doelpunt was gescoord, knalde ik de bal keihard in het zelfgemaakte doel aan de zijkant van het kolenhok. Op die manier waande ik me toch in het stadion.  

Er was in die dagen nog geen middagvullend programma zoals Langs de lijn. Er was weliswaar een reporter ter plaatste, maar die mocht pas in de loop van de tweede helft informatie doorgeven. Halverwege werden de ruststanden voorgelezen, door een legendarische figuur genaamd Frits van Turenhout, die ze zelf telefonisch had verzameld. De ruststand was 2-1. Toen de verslaggever in de lucht kwam, was het 3-2. Mijn vader was er niet gerust in. We woonden aan het water en als de spanning ondraaglijk werd, liep hij vaak naar de waterkant, waar hij door de buurman, ook een fan, via het open raam, op de hoogte werd gehouden van de ontwikkelingen. Via de buurman vernam ik dat het 4-2 en 5-2 werd. Toen keerde mijn vader, gerustgesteld, terug. Het eindsignaal wilde hij live meemaken.

# Het team

De selectie van PSV telt geen echte sterren, maar is door trainer Bram Appel (1921-1997) omgevormd tot een hardwerkend en stabiel geheel. PSV speelt - zoals de meeste ploegen in die tijd - met klassieke binnenspelers, wat inhoudt dat er maar liefst vijf aanvallers zijn: 3-2-5. Dat maakt de ploeg verdedigend kwetsbaar voor tegenstoten: de meeste nederlagen (4 van de 5) worden in eigen huis geleden. In uitwedstrijden toont de ploeg zich vaak onverzettelijk. Gert Bals is een sobere, degelijke keeper, in de verdediging is Roel Wiersma een rots in de branding, op het middenveld heerst Fons van Wissen en in de aanval zorgen Pierre Kerkhoffs en Lambert Maassen voor de doelpunten.

Opvallende spelers zijn verder Gerard Hoenen, de kleinste speler uit het betaalde voetbal*, en de pas 17-jarige Piet Giesen, een sierlijke buitenspeler. Giesen had op 15-jarige leeftijd zijn debuut in het betaalde voetbal gemaakt, bij Roda Sport (de voorloper van Roda JC) en was een jaar later verhuisd naar PSV. Hem werd een grote toekomst voorspeld, maar twee opeenvolgende meniscusoperaties zouden zijn carrière in de kiem smoren. Giesen haalde daarna nooit meer zijn oude niveau en zou reeds op 26-jarige leeftijd definitief worden afgekeurd.

... en na de titel 

Volgens sommigen is het team van het jaar daarop nog sterker dan de kampioensploeg, maar de titel zal niet worden geprolongeerd. PSV strandt op twee punten van promovendus DWS (met spelers als Daan Schrijvers, Rinus Israel en Jan Jongbloed) dat in één keer doorstoot naar de landstitel (nog altijd een unieke prestatie). De ploeg ondervindt - net als Feyenoord het jaar ervoor - de weerslag van het Europese avontuur; de uitwedstrijden zijn flinke ondernemingen en de spelers, die veelal nog een volle of halve baan hebben naast het voetbal, hebben veel last van de zware reizen. Na de jaargang '63-'64 raakt PSV als topclub langzaam in verval. Sommige spelers gaan op pensioen, anderen worden verkocht of vallen weg door blessures en de club is niet altijd gelukkig met het aantrekken van vervangers. In het seizoen '67-'68 raakt de ploeg zelfs in degradatiegevaar. Daarover een andere keer meer.

Noot:

* Zo wordt Hoenen op verschilde plaatsen omschreven. Uit foto's en bewegende beelden blijkt dat hij inderdaad erg klein is, maar zijn precieze lengte heb ik niet kunnen achterhalen.

Teamfoto:

Staand, v.l.n.r.: Cees Heerschop, Fons van Wissen, Roel Wiersma, Miel Pijs, Gert Bals, Jan Renders
Gehurkt, v.l.n.r.: Piet Giesen, Anders Svensson, Lambert Maassen, Pierre Kerkhoffs, Gerard Hoenen

En nu de beelden van de wedstrijd: