Altijd het laatste minuutje ...

Altijd het laatste minuutje ...

Herinneringen aan Sparta en een Spartaan

In dienst lag ik op een kamer met een Sparta-supporter. Een opgewonden standje, alleen al de naam Feyenoord kon hem tot razernij brengen, maar ook PSV was hij slecht gezind. Naar eigen zeggen vertikte hij het om de wedstrijden tegen PSV nog langer te bezoeken, want PSV scoorde altijd de winnende treffer in de allerlaatste minuut, tegen alle veldverhoudingen in. En daar kon hij niet tegen. 

We spreken nu over de jaren zeventig. Als ik aan dat tijdperk denk, denk ik altijd aan hem, en aan twee wedstrijden tegen Sparta, die inderdaad allebei werden beslist door een doelpunt in de laatste minuut. Beide wedstrijden werden gespeeld in hetzelfde seizoen, 1974-1975, het eerste kampioensjaar onder Kees Rijvers. In beide wedstrijden stond Pim Doesburg bij Sparta onder de lat. Pim speelde gedurende twee periodes voor PSV - hij was de voorganger èn opvolger van Jan Van Beveren* - maar op die twee voor Sparta fatale avonden speelde hij voor de verkeerde ploeg. Als ik aan die twee wedstrijden denk, denk ik ook aan Pim, die net als mijn kamergenoot een opgewonden standje was, en door tegenslag tot wanhoop of razernij kon worden gebracht. 

Het doelpunt in Eindhoven werd gescoord door Harry Lubse. De Spartanen protesteerden massaal, want volgens hen was er sprake van buitenspel. Van alle Spartanen protesteerde Pim Doesburg het hardst. Hij achtervolgde scheidsrechter Jan Keizer tot in de middencirkel en moest uiteindelijk door zijn trainer, Leo Steegman, tot bedaren worden gebracht. Maar PSV was die avond veel sterker geweest dan Sparta, daarom geloof ik niet dit doelpunt mijn kamergenoot tot de conclusie had gebracht dat de voetbalgoden eeuwig en altijd op de hand van PSV waren. Hij had immers gesproken over doelpunten die tegen de veldverhouding in werden gescoord. Hij moet hebben gedacht aan het beslissende doelpunt op Spangen, dat werd gescoord door de man op de foto boven dit artikel (die iedereen wel zal hebben herkend). PSV presteerde die avond heel matig en naarmate de tweede helft vorderde, speelde het spel zich steeds meer af aan de overkant, voor het doel van Jan van Beveren. Ik stond achter het doel van Pim Doesburg, midden tussen de Sparta-supporters (dat kon nog in die dagen). Terwijl eenieder - behalve ik natuurlijk - uitkeek naar de winnende treffer aan de overkant, viel die vlak voor mijn neus. 

Bij een zeldzame tegenstoot in blessuretijd zeilde de bal richting Ralf Edström. Onze lange Zweed stond voorbij de tweede paal, tussen drie Spartanen in, en bovendien leek de voorzet te lang: zelfs als Edström bij de bal zou kunnen, zou hij nooit voldoende kracht kunnen zetten achter zijn kopstoot om vanuit die positie te scoren. Dacht iedereen. Maar Edström beschikte niet alleen over een enorme sprongkracht, hij scheen ook te beschikken over het vreemde vermogen om in de lucht te blijven hangen, alsof hij in staat was de zwaartekracht te trotseren. Hangend in de lucht wist de lange Zweed toch nog zijn voorhoofd achter te bal te krijgen en die typische nekslag te produceren, die zijn kopstoten zoveel vaart meegaven. Er werd wel gezegd dat hij niet kopte met zijn hoofd, maar schoot. De bal vloog over alles en iedereen heen naar de verre hoek. Ik stond in de baan van de kopstoot en herinner me de plotse angst in de ogen van Pim Doesburg: Het zal toch niet zeker? Niet weer! Het zou wel. Opnieuw. Het werd doodstil in het stadion. Voor mijn gevoel was ik de enige toeschouwer die juichte.

Noot:

* Pim Doesburg kwam in 1967 naar PSV, dat op zoek was naar een opvolger voor Gert Bals, die naar Ajax was vertrokken. Doesburg had bij Sparta de concurrentieslag verloren met het grote keeperstalent Jan van Beveren. Pim bleef bij PSV tot 1970 en keerde toen terug naar Sparta, omdat PSV had besloten om uitgerekend Jan van Beveren aan te trekken. Tien jaar later, na het vertrek van Jan van Beveren, keerde Pim weer terug in Eindhoven.